group project # break out (2021)
Op woensdag 24, donderdag 25 en vrijdag 26 februari 2021 maakten we de eerste 10 dubbelfoto's voor break out, een geëngageerd artistiek initiatief van Elisabeth Falleyn & Emanuel Maes. Break Out wil een heel kritische voetnoot schrijven bij de recente verhalen over o.a. Kaat Bollen en Tara Gins. Op 8 maart, Internationale Vrouwendag, traden we in het voetlicht. Daarna gaven we de fakkel door aan andere fotografen die op hun beurt ook weer 10 (dubbel)foto's maakten: Maarten Marchau, Pascal Baetens, Becky Yee (NY), ...
WAAROM
Drie jaar geleden zette ook ik, als man, mijn hakken in het zand. Het was goed geweest, mijn ideeën én beleving van lichamelijkheid. Het was de start van een intens onderzoek naar de rol van en relatie met het eigen lichaam. Tientallen mannen en vrouwen stonden ondertussen voor mijn lens, van vrienden tot volstrekt onbekenden met lange en vaak emotionele gesprekken tot gevolg, gesprekken open en bloot en pijnlijk eerlijk. De redenen waarom mensen hun lijf willen tonen en willen zien, bleken zo verschillend maar altijd legitiem en belangrijk.
Sommigen worstelen met idealen, sommigen met pijn. Anderen herrezen met grote trots, omdat het een daad van verzet bleek tegen de schijnheiligheid van de (online) wereld, of tegen zichzelf. Angsten dus en aanvaarding. Er waren littekens die nooit het daglicht zagen, proporties die schaamte gaven, rituelen die vervuld moesten worden als verwerking. Maar ook mensen die gewoon graag een foto van zichzelf wilden, gemaakt door het oog van een buitenstaander. Dan weer stond er frustratie voor me, diep geworteld vanuit een lichaam dat niet begrepen werd of aanvaard door partners. Wat het me leerde: iedereen leeft op voet van een kleine oorlog met het eigen vege lijf en ik leerde houden van elk van hen. Tal van berichten nadien leerden me hoe bevrijdend dit proces kan zijn.
Break-out resoneert dan ook diep bij mij en toen Elisabeth me vroeg om mee te werken, was er geen seconde twijfel. Ik zat met onbegrip en ongeloof over de verhalen van Kaat Bollen en Tara Gins. Het paternalisme en de afschuwelijke zelfverklaarde autoriteit van zowel mannen maar ook vrouwen die oordelen, laat me elke keer weer droef, boos en zelfs verweesd achter. In godsnaam, maar dan vanuit een god in het diepst van hun gedachten. Mijn verzet is groot. Is dat uit een absoluut geloof in gelijkwaardigheid? Een grote nood aan vrijheid in een toch al beknotte wereld? Een besef dat we zoveel connectie met ons natuurlijk lichaam aan het verliezen zijn? De vragen zijn deel van het onderzoek. Een statement is het sowieso.